#85 Praca w domu starców - moje doświadczenia i wrażenia

 Witam kochanych czytających! ♥

Dziś trochę tzw. prywaty. Ostatnimi czasy dużo pracuję, zwłaszcza pracujące weekendu dały mi w kość. 4 weekendy pod rząd dało się znieść, ale ten piąty (obecny) był już powyżej mojej godności. Wiem, że jest okres wakacyjny, a ja nie mam problemu z pracowaniem dodatkowych zmian w tych miesiącach, jednak czuję się, jakbym została osłem i po prostu mam dość. Jestem zmęczona, a ostatnie zmiany temperatur spowodowały, że wielu z naszych podopiecznych jest przeziębionych, a ja oczywiście też czuję się osłabiona i na prawdę przydałoby mi się kilka dni wolnego. Teraz już powinno być z górki, sporo dni pracy, bo w sumie cały tydzień 7 dni i zmiany, które dają w kość (wieczór, a potem ponownie rańsza), ale już w nadchodzący piątek będzie mój upragniony długi weekend (piątek-poniedziałek). Mam nadzieję, że nie rozłoży mnie żadna choroba. Staram się dbać o siebie i odpoczywać, kiedy tylko mogę, jednak organizm domaga się spokoju i prawdziwego odpoczynku. 

Kończąc moje narzekanie na temat pracy (tak, również mi zdarza się trochę ponarzekać :D), chcę Wam opowiedzieć o moim pierwszym roku pracy w domu starców. 

Nigdy nie pomyślałabym, że praca z osobami starszymi jest dla mnie szyta na miarę. Ktoś kiedyś mi to powiedział, a mi trochę chciało się śmiać, no bo... skąd taki pomysł? Pierwsze kilka lat w Holandii pracowałam w hotelu dla grup zorganizowanych. Głównie sprzątanie, oraz pomoc na kuchni/restauracji. Nie widziałam już tam siebie, chciałam się rozwijać, ale nie miałam pojęcia, co chciałabym robić. A więc postanowiłam nadal sprzątać, tyle że u ludzi w domach, dopóki nie wymyślę, co chciałabym robić i co muszę zrobić, aby to osiągnąć. Praca w domach, jak możecie się domyśleć, okazała się pracą w domach starszych ludzi. Nie tylko, ale przede wszystkim. Nigdy nie miałam dobrego kontaktu z babciami i dziadkami w mojej rodzinie, nie ma ich już również z nami, aby ten kontakt polepszyć, ale dzięki tej pracy dowiedziałam się, że ja i starsi ludzie to dobry match. Jednak praca przy sprzątaniu nie dawała mi satysfakcji, chciałam móc znaczyć coś więcej dla tych ludzi. Po jakimś czasie zaczęłam sprzątać u jednej pani w domu starców,  w którym obecnie pracuję. Któregoś dnia na drzwiach wisiały ogłoszenia do pracy przy opiece w "świetlicy" dla osób starszych. Nie minęło dużo czasu, a zostałam zatrudniona. 

Świetlica ta była wówczas pełna po brzegi osobami z zaczynającą się demencją starczą. Myślę, że wtedy było nas około 15 osób. Mój pierwszy dzień spędziłam na wykreślankach i pogaduszkach z babciami i dziadkami. Ludzie szybko mnie zaakceptowali i przyjęli z otwartymi ramionami. Do moich obowiązków należało wtedy m.in. przygotowanie śniadania dla podopiecznych, niektórym pomoc ze zjedzeniem posiłku, wspólne zmywanie, różne "aktywności" typu puzzle, spacery, pieczenie ciasta, itp. Po kilku miesiącach grupa zmniejszyła się przez nagłe odejście kilku z podopiecznych. Wtedy również zostaliśmy podzieleni na dwie stałe grupy ze stałymi podopiecznymi i opiekującymi. Wtedy do naszych obowiązków doszło również wspólne (choć nie zawsze) gotowanie oraz coraz więcej podopiecznych na jedną osobę. Dodam, że najpierw pracowaliśmy w dwie osoby, później po podziale cały dzień pracowaliśmy w pojedynkę z 8 podopiecznymi. Były dwie zmiany, zaczynały się od 7.30 a kończyły się o 20. Mniej więcej po 6,5 godziny dziennie. Grupa, z którą ja pracowałam nie zmieniła się od tego roku. Jedynie doszły nowe osoby. Do wczoraj, kiedy odszedł pierwszy z moich podopiecznych (skrycie dodam, mój ulubieniec :D). Od trzech miesięcy nie pracuję już w świetlicy, ale pomagam ludziom w ich codziennych czynnościach. Szczęście chciało, że zostałam przy tych samych osobach, którymi opiekowałam się też na świetlicy, więc mogłam nadal się nimi zajmować i budować pewną więź. Do moich obowiązków należy teraz pomaganie podczas kąpieli, ubieranie, wizyty w toalecie, ale również gdy jest czas - wspólna kawa i chwila rozmowy. 

Nigdy nie czułam się bardziej na moim miejscu. Ta praca daje mi tyle poczucia spełnienia, wdzięczność ludzi (mam na prawdę kochanych podopiecznych). Jest to jednak ciężka praca. Brakuje personelu, nie zawsze możemy zaoferować tyle pomocy, ile ludzie jej potrzebują, tak samo potrzebnej uwagi. 

Nigdy nie byłam w domu starców w Polsce, nie mam pojęcia, jak taka instytucja działa, tutaj jednak muszę przyznać mimo braków personelu - ludzie mają dobrze. Na tyle, na ile możemy im to zaoferować. Ludzie są różni, często słyszę "ja nie mogłabym pracować ze starszymi ludźmi - oni tylko marudzą". Cóż, jeden pracuje ze zwierzętami, drugi z niepełnosprawnymi, a ja ze starszymi ludźmi. Po prostu jest coś we mnie, dzięki czemu dobrze odnajduję się w mojej roli, ludzie cieszą się na mój widok, a ja tryskam radością i entuzjazmem. Mam dużo cierpliwości do tych ludzi i w jakiś sposób dobrze ze wszystkimi się dogaduję  (z jednymi mniej lub bardziej, ale jednak). Chociaż trafiło mi się (również wczoraj) pomóc pani z innego oddziału, która była tak niewdzięczna i tak chciała rozkazywać i wszystko było źle, że po prostu wyszłam. Rozumiem wszystko, ale ja tylko próbuję pomóc, a jeśli wszystko jest nie tak (było dobrze, ale pięć razy zasłaniać zasłonkę w te i z powrotem) to radź sobie sama kobito. Te pięć pracujących weekendów daje w kość i na pewno nie zrobię tego drugi raz, ale dzięki temu mogłam pożegnać się wczoraj z naszym podopiecznym. Straciliśmy już kilka osób, z którymi nie udało mi się pożegnać, a wczorajszy wieczór był czymś bardzo emocjonalnym, ale i pięknym. Śmierć bez bólu, w spokoju i w otoczeniu najbliższych. 

Teraz kiedy nie pracuję już na świetlicy, mimo że opieka jako taka jest ciężką pracą, to poczułam jeszcze więcej szacunku dla moich koleżanek, które 6 godzin dziennie siedzą z ludźmi, którzy 10 razy dziennie zadają to samo pytanie, jedną ręką mieszają zupę, nogą myją podłogę, drugą ręką podcierają komuś tyłek i balansują na jednej nodze. 

Ta praca przede wszystkim nauczyła mnie cierpliwości, zdobyłam nowy zasób słownictwa oraz kultury, a także nauczyłam się nowej gry w karty ;) 

A co Wy gdzie pracujecie?

Lub pracowaliście?

Uściski, Kasia x