#87 Co u mnie słychać - Wrzesień

 Witam kochanych czytających! ♥

Wrzesień zawsze kojarzył mi się z końcem lata i początkiem szkoły. Do czasu, aż moją edukację zastąpiła praca. Wtedy dni, tygodnie i miesiące zaczęły nieco zlewać się w jedną całość. Do dzisiaj! Po 7 latach pobytu w Holandii i opanowaniu języka Niderlandzkiego na dostatecznym poziomie, postanowiłam skończyć w końcu szkołę, czego nie udało mi się zrealizować mieszkając jeszcze w Polsce. Jest to tym razem zupełnie inny system, nazwałabym go "zaocznym". Jeśli czytacie mojego bloga na bieżąco to wiecie, że pracuję w domu starców i właśnie w tym zawodzie chciałabym się realizować. Wygląda to na tej zasadzie, że 4 dni w tygodniu chodzę do pracy, a co drugi tydzień w środę chodzę do szkoły (środy, kiedy nie mam lekcji mogę poświęcić na różnego rodzaju zadania domowe, wypracowania i przygotowania do egzaminów). Gdy po raz pierwszy otworzyłam laptopa (wszystko jest w dzisiejszych czasach online!) złapałam się za głowę i nie wiedziałam, od czego zacząć. Na szczęście chaos został opanowany i mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Ten poziom nauczania zaocznie trwa jedynie rok, albo półtora. Po skończeniu tego profilu wiele z moich ograniczeń zostanie zniesionych, m.in. podawanie leków. Nawet jeśli ktoś potrzebuje jedynie "aspirynę" na ból głowy, nie mogę jej podać, a przynajmniej nie bez nadzoru kogoś, kto ma do tego uprawnienia.

Oprócz powrotu do szkoły, kilka dni temu obchodziłam moje 25 urodziny. Nie świętowałam, było skromnie, ale miło. Moje urodziny wypadały w środę, co oznacza że cały dzień spędziłam w szkole :P W czwartek nadrobiliśmy moje święto wybierając się do pobliskiego Baru Carpaccio, a wieczorem przyjechali do mnie bliscy, aby wspólnie "oblać" moje urodziny. Był to zdecydowanie udany dzień :) 

Również w tym krótkim czasie podjęłam decyzję o zmianie pracy. Ujmę to krótko - już dawno nad tym myślałam, ale ciągle dawałam mojej firmie kolejne szanse. A że ostatecznie w ciągu jednego miesiąca odeszły od nas z własnej woli 3 osoby - to mówi samo za siebie. Szkoda, bo zbudowałam wspaniałą więź z moimi podopiecznymi, ale był to czas na wyjście ze swojej strefy komfortu. Aby bez problemowo zdać egzaminy, a także rzeczywiście nauczyć się zawodu, była to niezbędna decyzja, aby iść dalej. Zdecydowałam się na poziom wyżej, moimi podopiecznymi będą teraz osoby z nieco bardziej rozwiniętą demencją starszą. Różnicą jest również, że w mojej nowej pracy ponownie będę miała przyjemność również bywać na świetlicy, czego często mi brakowało, a to oznacza, że nasz "oddział" jest niemalże jak jedna mała rodzina. Jest to oddział zamknięty. Choć brzmi to nieco "strasznie", wcale tak nie jest. Atmosfera, gdy byłam tam jednego wieczoru była po prostu domowa. Podoba mi się ta konstrukcja i nie mogę się doczekać pierwszego dnia pracy, a ten przypada na 19 września. Moja nowa praca znajduje się nieco dalej niż moja dotychczasowa, ale jest to dystans prosty do pokonania samochodem w ciągu 10 minut, także wspaniale. Żadnych korków, a także prosta droga, dla kogoś kto nienawidzi... no dobra, może nie nienawidzę, ale boję się jeździć samochodem. Nadal. Ale pracuję nad tym i mam nadzieję, że niedługo ten stan się poprawi. Nie fajnie jest wychodzić z domu przeżywając mini atak paniki przed wyjazdem. 

Jak widzicie u mnie ciągle coś się dzieje, przeważnie pozytywnie, są to zmiany na lepsze. Choć nie zawsze jest kolorowo, próbuję utrzymać pozytywne nastawienie. Dzieje się jeszcze parę innych rzeczy w moim życiu, o których nie chcę opowiadać, ale powiem tylko jedno słowo - ROLLERCOASTER. Także jeszcze może być ciekawie. Ponownie zostaję postawiona przed lustrem i skonfrontowana z kolejnymi sprawami, nad którymi muszę popracować w imię rozwoju osobistego. Nie zawsze są to miłe rzeczy, ale jak już wspominałam w poprzednim poście są one potrzebne, aby przełamać schematy i stawać się lepszym człowiekiem, a także ostatecznie żyć swoim wymarzonym życiem. W końcu ten blog nie po nic nazywa się Live your dream life... W każdym razie codziennie stawiajmy kroki ku lepszej przyszłości. Choćby były takie małe, że będą widoczne jedynie dla nas. We wrześniu nie zapowiada się wiele, żadnych imprez, czy też wyjazdów, choć jeszcze się zastanawiamy, ostatnim razem zamiast pojechać na weekend odwiedził nas mój tata, także to był udany weekend, a ostatnio mało takich weekendów, kiedy mamy wolne zwłaszcza wspólnie z moim chłopakiem. Teraz zostało końcowe odliczanie dni do wyjazdu do Polski, który mamy zaplanowany w połowie października.

Ten miesiąc jest pod znakiem stawiania czoła nowym doświadczeniom, wyzwaniom i stawiania kroków na przód. 

Uściski, Kasia x