#90 Powrót do szkoły - nauka zaoczna w Holandii moje pierwsze wrażenia

 Witam kochanych czytających! ♥

Na prawdę mam głowę pełną inspiracji na wpisy, a jednak jest to już trzecie podejście do napisania czegokolwiek. Nie mogę napisać czegoś sensownego, na temat, dlatego też po prostu powiem, co i jak mi w duszy gra. Otóż minął już ponad miesiąc od kiedy wróciłam do szkoły. Oczywiście nie jest to tak jak kiedyś - zupełnie inne zasady, ale bardzo ciekawe doświadczenie i muszę powiedzieć, że jak do tej pory na prawdę mi się podoba. Lubię się uczyć, a jeśli uczysz się czegoś, co Cię interesuje, jeśli masz ambicje i chcesz zdobywać wiedzę, to dni spędzone w szkole na pewno nie będą Ci się dłużyć. Sposób, w jaki odbywają się moje lekcje jest przyjemny i bezstresowy, co szybko sprawiło, że poczułam się w klasie swobodnie. 

Może na początek krótko o tym, w jaki sposób ta szkoła w moim przypadku wygląda. Aby nie rozpisywać się o systemach i poziomach edukacji w Holandii, których sama jeszcze dokładnie nie znam - powiem tylko, że w wyborze "poziomu" pomógł mi test wykonany w gminie, aby nie rozpędzić się nie potrzebnie i wybrać coś, co prosto brzmi, a okaże się męczące i stresujące. Również moja liderka w pracy oraz rodzina pomogli w wyborze, jednak ich ocena, być może trafna, wydawała się dla mnie zbyt wymagająca. Postanowiłam więc zrobić krok do tyłu i rozpocząć ten proces w odpowiednim dla siebie (w moim odczuciu) tempie. Na ten "wyższy" poziom mogę wskoczyć po skończeniu obecnego. Nie zajmie to dużo więcej czasu niż gdybym od razu wskoczyła o szczebel wyżej. Moim obecnym zawodem jest opiekunka osób starszych, jednak po ukończeniu szkoły, za rok będę również mogła dawać leki oraz będę miała większe pojęcie na temat tego, co w sumie już od jakiegoś czasu robię. Jak to często zostaje podczas lekcji wspomniane "uczycie się profesjonalizmu". Jeśli rzeczywiście będę chciała iść dalej z nauką, mogę jeszcze ukończyć opiekunkę osób starszych + opiekunka społeczna (tak tłumaczy to wujek translate), a na końcu tej drogi jest jeszcze pielęgniarka z prawdziwego zdarzenia. Szkoła jest w formie zaocznej, raz na dwa tygodnie pojawiamy się w szkole, a nasz proces nauki odbywa się w dużej mierze w pracy oraz w naszym wolnym czasie (np. praca domowa). Pracodawca pokrywa wszelkie koszty związane ze szkołą, dlatego jest to bardzo korzystne dla osób z ograniczonymi środkami, oraz dla osób które nie mogą sobie pozwolić na odejście z pracy i całotygodniowy powrót do szkoły.

Tyle z podstawowych informacji, gdyby ktoś był zainteresowany szczegółami, piszcie śmiało w komentarzach! :) 

Pierwszego dnia w szkole byłam bardzo zestresowana. Nie spodziewałam się, że będę się tak denerwować. A czym denerwowałam się najbardziej? Występem przed całą klasą i przedstawieniem się. Na początku wpisu możecie zobaczyć zdjęcie, które było moją pierwszą pracą domową pt. "wizytówka". Cóż, wiedziałam że pierwszy dzień jest trudny dla wszystkich, ale w moim brzuchu zrobił się supeł. Nawet się tego po sobie nie spodziewałam, że zrobi to na mnie aż takie wrażenie. Z czasem na szczęście, jak to mam w zwyczaju rozluźniłam się, a dziś po trzech czy czterech lekcjach czuję się już swobodnie w naszej niedużej (może 17 osób), kobiecej klasie. Zajęcia nie są stresujące, mają formę przede wszystkim informacyjną, obecnie skłaniają nas do samo refleksji, ale również udanej współpracy.  Tak to wygląda obecnie. Za pół roku będę pewnie miała inną perspektywą, niekoniecznie lepszą lub gorszą. 

A więc szkoła okazała się dla mnie pozytywnym doświadczeniem. Pomimo pierwszego dnia, który był dla mnie (jak i dla każdego) stresujący. Podoba mi się,  w jaki sposób zostaje przekazywana wiedza, tematy które zostają poruszane są interesujące (przynajmniej dla mnie). W klasie czuję się komfortowo, wszyscy pochodzimy "z innej epoki", ale w klasie panuje przyjemna w moim odczuciu atmosfera. 

Przerabiamy różne ciekawe tematy, obecnie jesteśmy w temacie komunikacji. Jest to coś, nad czym warto się zastanowić. Zahacza się to poniekąd o samorozwój, ponieważ komunikacja to coś, czego trzeba się nauczyć. Jest to nie tylko nauka słów i zdań przez dziecko, aby zacząć się w ogóle  komunikować, ale jest to coś dużo głębszego. Komunikujemy się codziennie, jednak czy komunikujemy się właściwie? No i czym jest ta "właściwa" komunikacja? 

Ja również w tym momencie komunikuję się z Tobą, komunikujemy się poprzez komentarze, komunikacja to również komplementy lub dawanie komuś feedbacku, np. na temat wpisu który właśnie czytacie. Cieszę się, że takie kwestie zostają poruszane, ponieważ wiele osób nie potrafi komunikować się ze sobą, czy to w domu, szkole czy też pracy. W tym momencie zwłaszcza w pracy. Kładziony jest duży nacisk na personalne zmagania, np. ktoś ma problem z obroną własnego zdania - bierzemy ten temat pod lupę i omawiamy go. Nie wolno pozwalać, aby inni ludzie, czy to nasi podopieczni czy też koledzy, a w zasadzie ktokolwiek wchodzili nam na głowę. Ja cieszę się, że mam chwilę na zastanowienie się nad własnymi granicami, jakie powinnam postawić w moim miejscu pracy, aby zadbać o swoje własne dobro. Nie możemy pomagać innym, jeśli nie zadbamy o samych siebie. Do tej pory poruszyliśmy ciekawe tematy, zostały zadane interesujące pytania, które skłaniają do autorefleksji. Dziś dowiedziałam się od kogoś w klasie, kto uchodził w moich oczach za osobę bardzo pewną siebie, która nie boi się wypowiedzieć własnego zdania, że ona również denerwuje się w takich sytuacjach, jak również że w jej oczach uchodzę za osobę pewną siebie, choć ja wcale tak się w tym momencie nie czułam. Nie czułam się też jakoś specjalnie zdenerwowana, byłam po prostu ....swobodna? Mimo to, było to niespodziewane, dodało mi "kopa" i ciutkę pewności siebie. Zrobiło mi się dziwnie, ale i przyjemnie zarazem. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak wyglądam w oczach innych. Ponoć moja postawa bije pewnością siebie. Cóż, różnie z tym bywa, zarówno z pewnością siebie jak i postawą, warto zrobić sobie taką analizie siebie, ponieważ mowa ciała przemawia przez nas w 70%, a więc jest to bardzo dużo. 

Takie są moje przemyślenia (jedne z wielu) po rozpoczęciu nauki. Myślę, że wiele się jeszcze nauczę. O mojej pracy, o sobie samej i ludziach wokół mnie. Jestem ciekawa Waszych opinii i przemyśleń na temat mojego wpisu, może macie jakieś pytania - możecie śmiało zadawać je w komentarzach. Ja zaciskam zęby, przede mną ostatnie dwa dni pracy przed urlopem. Wszyscy wkoło są przeziębieni, ja przeleżałam cały wtorek w łóżku, aby się nie rozchorować i podkurować. Mam nadzieję, że to wystarczy, aby nie pochorować się do ani podczas urlopu. Po urlopie lepiej też nie ;) 

Uściski, Kasia