#94 Nauki starszych ludzi , czyli o pracy w domu starców

 Witam kochanych czytających! ♥ 

Praca z ostatnim pokoleniem, które przeżyło wojnę jest dla mnie poniekąd zaszczytem, że mogę poznać tych ludzi i ich historie. Jeszcze kilka lat, a nie będzie już nikogo kto by mógł nas uświadamiać, jak to wtedy było z prawdziwego zdarzenia. To, co widzimy dziś w telewizji jest przerażające. Wojny nadal trwają, w sumie to zawsze były są i obawiam się, że będą. Moi dziadkowie niestety już nie żyją, jest jeszcze babcia mojego chłopaka, która też urodziła się w tamtych czasach, no i właśnie moi podopieczni w domu starców, w którym pracuję. Pierwsza grupa ludzi, z którą miałam okazję pracować była dobrze świadoma czasów wojny. Prawdopodobnie Polska i Holandia przeżywały wojnę nieco inaczej, jednakże nie zmienia to faktu, że ludzie z którymi na co dzień mam do czynienia przeżyli, jako małe dzieci ogromną traumę. Niektórzy opowiadają o tym bardziej otwarcie, inni mniej. 

Jeden z moich podopiecznych, o ile się nie mylę miał 92 lata opowiadał o tym, jak spędzali czas w piwnicy grając w warcaby. Nie opowiadał szczegółów, jak do tego doszło i jak to wszystko wyglądało, ten pan cierpiał też na lekką demencję starczą, dlatego też często się powtarzał, ale konkluzja była taka, że ten pan miał bardzo dużo czasu do gry w warcaby, przez co ja mogłam poćwiczyć moje zdolności i nigdy nie udało mi się z nim wygrać :D Inne wspomnienia tego samego pana przywoływały moje polskie korzenie. Mój podopieczny kojarzył mnie z widzenia, ale za każdym razem gdy mówiłam, skąd pochodzę przytaczał tę samą historię, która widocznie zrobiła na nim ogromne wrażenie podczas wojny. Otóż dwóch polskich mężczyzn poszukiwało u nich w domu schronienia. Czy je dostali, tego nie wiem, ale zapadło to J. w pamięć, ponieważ jeden z tych Polaków miał ponoć grubo ponad dwa metry wzrostu "był wysoki jak Topola". Inna pani, gdy tylko słyszała słowo wojna od razu patrzyła krzywo i komentowała to krótko mówiąc "mam nadzieję, że nigdy więcej tego nie przeżyjecie". Niektórzy nie reagowali wcale, tak jakby było minęło, ale założę się, że przed oczami musieli mieć okropne wspomnienia. Lub przebłyski,  bo w końcu jednak byli dziećmi. 

W mojej obecnej pracy mam do czynienia z ludźmi z bardziej zaawansowaną demencją starczą. Z niektórymi z tych pań (ponieważ grupa składa się jedynie z kobiet) można przeprowadzić jeszcze wartościową rozmowę. Jedna pani bardzo rzuciła mi się w oczy. Wydaje się być inteligentną kobietą, która cierpi na chorobę Alzheimera. Często wspomina czasy wojny, swój dom rodzinny. "Nie mieliśmy dobrze, ale nigdy nie byłam głodna". Zauważyłam, że tak samo, jak w Polsce w tamtych czasach rodziny były bardzo liczne. Może nie zawsze, ale przeważnie. Pani o której właśnie wspomniałam pochodziła z rodziny 6 dziewcząt, z której ona była najmłodsza i jednego młodszego jeszcze od siebie brata. Często wspomina, że jej babcia miała 11 dzieci (o ile się nie mylę), a podczas tych rozmów dołączają inne panie i mówią m.in. "a moja babcia miała siedmioro" , "u nas w domu było nas dziesięcioro i tylko jedno z nas mogło pójść do szkoły" . Rodziny były liczne, a rodzeństwo zajmowało się sobą nawzajem. Jestem pod wrażeniem, że kiedyś rodziny były tak liczne. Teraz ludzie zastanawiają się, czy uda im się odchować jedno. Na pytanie, dlaczego rodziny były dawniej takie duże, jako odpowiedź dostaję : "To przez Kościół. W religii katolickiej namawiano do budowania rodzin". Z czasem widać, że ten stereotyp zaczął zanikać. Zamiast 10 dzieci, było pięcioro, trójka, aż w końcu dwoje, jedno lub wcale. Zauważyłam również, że tak jak Polacy są dumni ze swojego kraju, tak Holendrzy również. Zwłaszcza z prowincji z której pochodzą. 

Powyższe zdjęcia pochodzą z wizyt w byłych obozach koncentracyjnych. Zdjęcie pierwsze z Auschwitz, a pozostałe z holenderskiego obozu Kamp Vught, oddalonego o około 20 kilometrów do mojego domu.  Dobrze że takie miejsca istnieją. Przypominają o tym, że dziś żyjemy dzięki tym ludziom, którzy zginęli za naszą wolność. Czasami warto sobie przypomnieć, że mimo problemów takich jak gospodarka, inflacja, itp. żyjemy w jako tako wolnym świecie. Przynajmniej tu w Holandii, kładziony jest na to ogromny nacisk w moim odczuciu. Jednak wojny nadal są, słyszymy o tym codziennie, jedna z nich dzieje się bardzo blisko nas, u naszych sąsiadów. W Afganistanie ludzie uciekają szukając lepszego miejsca do życia, gdy patrzę na wiadomości i widzę te kobiety pozakrywane od stóp do głów, jest mi ich bardzo żal. Staram się na co dzień nie rozmyślać za wiele o tym, nie oglądać zbyt wiele wiadomości, bo prawdopodobnie nie spałabym po nocach. 

 Na pytanie "Co chcielibyście przekazać naszemu pokoleniu na przyszłość?" odpowiedź brzmiała "Nie dajcie się przegadać. Bądźcie wierni sobie, nie przejmujcie się tym, co myślą inni. Bądźcie dobrzy dla siebie nawzajem, ale dbajcie o siebie. Nikt za Was nie przeżyje Waszego własnego życia. Żyjcie tak, aby Wam było dobrze, nie krzywdząc przy tym innych". 

Mam nadzieję, że post przypadł Wam do gustu, podzielcie się swoimi opiniami w komentarzach! 

Uściski, Kasia