#108 Co u mnie słychać - Luty

Witam kochanych czytających!♥

Witam Was serdecznie w lutym! Po krótkiej nieobecności w świecie blogowym, chciałam podzielić się z Wami jak co miesiąc, wydarzeniami z mojego życia. 

Styczeń minął mi bardzo przyjemnie, mimo wszelkich infekcji, które przychodziły i odchodziły, udało mi się ten miesiąc zakończyć zdrowo. Na pewno duże znaczenie miało tutaj moje podejście do kilku kwestii, m.in. urozmaicenie diety, o czym wspominałam troszeczkę w poprzednim wpisie, regularne przebywanie na świeżym powietrzu, oraz powrót na siłownię. Postanowiłam również zmniejszyć spożycie kawy, zainwestowałam nawet w ciekawy zamiennik na bazie kakao. Moje samopoczucie zmieniło się o 360 stopni. Mam więcej energii w ciągu dnia, jestem bardziej produktywna (choć nie można zauważyć tego na blogu :D), a także bóle brzucha i odruch wymiotny, który brałam za mini refluks podczas mycia zębów, o dziwo zniknęły. Zaczęłam więcej czasu spędzać w kuchni, postanowiłam poeksperymentować oraz zmienić niektóre nawyki żywieniowe. Jak na razie idzie mi dobrze, do tego dodałam regularne ćwiczenia na siłowni lub w domu, a także spacery. 

W styczniu udało nam się wybrać na weekend do innego miasta, o czym już wspominałam w jednym z wpisów, a także mam za sobą dwie udane imprezy, które również dodały mi pozytywnego kopa. Dziś wieczorem przypadkiem wybieramy się na kolejną. Bardzo podoba mi się odkrywanie nowych rodzajów muzyki oraz poznawanie nowych ludzi, odkrywanie pewnego rodzaju kultury. Można zauważyć różnicę pomiędzy atmosferą na jednej i drugiej imprezie, choć obydwie były bardzo wesołe. Pomału zbliża się karnawał, który w Holandii (przynajmniej w naszej prowincji) jest hucznie świętowany, jednak ja zdecydowałam się pracować w ten właśnie weekend, kiedy wypada karnawał. Trwa od soboty do wtorku, a my właśnie we wtorek wylatujemy do słonecznego Egiptu na krótki urlop, aby doładować akumulatory. Preferuję wyjazdy do innych (najlepiej ciepłych) krajów, niż czterodniowe przebierańce, choć nigdy nie mów nigdy, bo w przyjemnym towarzystwie zawsze warto się zobaczyć.

Pogoda nadal jesienno-zimowa, szaro-bura, z kilkoma dniami słońca od czasu do czasu. Temperatura na plusie, dziś wyjątkowo pada. W pracy i szkole wszystko układa się pomyślnie, w najbliższy piątek mam pierwsze 6 egzaminów w miejscu pracy (czyli pierwsza połowa), w marcu matematyka  w szkole, a także j. niderlandzki podzielony na dwie części. Nie pozostało aż tak wiele, jak się spodziewałam, a żeby nie znudzić się monotonią, we wtorek będę miała pierwszy dzień na innym "oddziale", z inną grupą docelową. Tam będę uczyć się kilku potrzebnych rzeczy, których u nas na naszym oddziale nie ma, m.in. używanie tzw. windy do transferów z łóżka do wózka inwalidzkiego i na odwrót. Jestem osobą, która musi mieć przed sobą wyzwanie, a zauważyłam pewną zależność - średnio co 4 miesiące zaczynam się nudzić. Poznaje kolegów, oddział, podopiecznych, uczę się nowych rzeczy i ... stoję w miejscu. Dlatego też cieszę się, że zostało mi jeszcze tylko pół roku (lub krócej) i skończę szkołę. Jeśli będę chciała, możliwe że będę mogła kontynuować naukę w tym samym kierunku tylko już nieco bardziej obszernie. Czy tak się stanie, tego jeszcze nie wiem. 

Wszystko idzie sobie w miarowym tempie, bez większego stresu, wiadomo czasami dzieją się również mniej przyjemne rzeczy, wczoraj byłam wykończona po ciężkim dniu w pracy, kiedy nie było nawet czasu żeby przez pięć minut usiąść i złapać oddech, o 19.00 wypiłam kawę, czego nigdy normalnie nie robię, ale takie uroki tej pracy. Jednak jest też wiele prawdziwych uroków tej pracy, takich jak wielki smile na twarzy moich podopiecznych, kiedy ponownie mnie widzą, albo gdy szukają mojego towarzystwa, gdy nie wiedzą co ze sobą zrobić, pytanie kiedy znów będę w pracy, bo miło spędzili dziś dzień. Mam nadzieję, że pomału idziemy w stronę wiosny, ja postanowiłam wnieść jej pierwiastek do domu kupując bukiet tulipanów zaraz po tym, gdy wypiłam kubek pysznej herbaty oraz zjadłam przepyszny lunch sama ze sobą w nowo otwartej restauracji  w naszej wiosce. Byłam jej bardzo ciekawa, ponieważ właścicielką jest Polka, która w wieku o ile się nie mylę 14 lat wyjechała do Włoch, a teraz od kilkunastu lat mieszka w Holandii i właśnie w naszej małej wiosce postanowiła otworzyć włoską restaurację. Zupa dyniowa oraz pieczona buratta bardzo mi posmakowały, mimo że nigdy jakoś nie przepadałam za takimi wypadami w pojedynkę, to stwierdziłam, że jest to idealne miejsce, gdzie można przyjemnie wypić herbatę z książką w ręku lub do odrabiania pracy domowej. Nie ma nic złego w pójściu do restauracji, kina, czy gdziekolwiek indziej w pojedynkę. 

Trzymajcie się cieplutko, 

Kasia