#117 Wakacji ciąg dalszy - od Anglii do Hiszpanii

 Witam kochanych czytających! ♥

Moje pierwsze spotkanie z Francją nie było takie, jak bym chciała. Pierwsze wakacje kamperem, "uczenie się", szukanie tego, co by z nami rezonowało. W 2021 roku zwiedziliśmy południe Francji, m.in. Saint Tropez, wybraliśmy się również do Monako i oczywiście mieliśmy piękną pogodę, jednak po powrocie nie chcieliśmy już nigdy jechać do Francji. Dziś wiem, że wszystko zależy od tego, jak się przygotujesz. Kilka lat później, doszłam do wniosku, że tamte wakacje wcale nie były takie złe. To był nasz brak doświadczenia w kempingowaniu. 

Po tych wspólnych kilku latach, wiemy już, jakie kempingi nam się podobają, a jakich wolimy unikać. Gdzie się "ustawić", w gorące lato trzeba jednak starać się szukać kempingów blisko wody i z dużą ilością cienia. Spójrzcie na zdjęcia wyżej. Przedstawiają one naturę, w południowo-zachodniej części Francji. Pogoda była w kratkę, co też możecie zauważyć na zdjęciach. Jednak upalne dni nie dawały się nam tak bardzo we znaki, jak tych kilka lat temu. A to wszystko dlatego, że nasz kemping znajdował się przeważnie w odległości dziesięciu minut od plaży (piechotą oczywiście). Większość kempingów znajdowała się na terenach lasów, nawet po bardzo ciepłym dniu, wieczorem na szczęście się ochładzało, przez co nie miałam kłopotów ze spaniem (poza jednym wyjątkowo gorącym dniem w Hiszpanii). 

Tak, najpierw Anglia, a teraz Hiszpania! Będąc trzy tygodnie w trasie, przejechaliśmy prawie całe wybrzeże, dojeżdżając do granicy z Hiszpanią. Po dochodzeniu okazało się, że w tej okolicy nie było wielu kempingów, dlatego też postanowiliśmy usadowić się na kilka dni na samym koniuszku Francji, a do Hiszpanii, tak samo jak do Londynu wybraliśmy się motorem. Hiszpania, San Sebastian (północny wschód kraju). Od kempingu do miejsca docelowego dzieliło nas około 70 kilometrów. Pogoda sprzyjała, a koniec końców, wykończyła nas i spaliła nam ramiona. Dzień wcześniej, wylegiwaliśmy się na plaży przy 25 stopniach z małymi chmurkami. Następnego dnia było już 30 stopni i bardzo słonecznie. Myślałam, że na motorze uda nam się ochłodzić, ale nic z tych rzeczy. Miasto było urocze, ale nie zabawiliśmy w nim długo, bo podróż bardzo nas zmęczyła. 

 

Na wstępie uprzedzę, że nie jechałam na motorze w spódniczce, miałam na sobie spodnie, a w spódniczkę łatwo było wskoczyć po zaparkowaniu. Tak samo nie jechałam na krótki rękaw, miałam kurtkę z ochraniaczami, ale gorąco dawało się wyjątkowo we znaki i choć było to nie mądre, postanowiłam resztę drogi przejechać  w bezrękawniku i spaliłam sobie ramiona (w sumie, przede wszystkim jedno - lewe). Podobnie jak w Londynie było tam bardzo dużo turystów. Jednak nie było aż tak tłoczno, jak w Londynie. Przejeżdżając przez tych 70 kilometrów wiedziałam, że Hiszpania odznaczać się będzie górzystym terenem. Pireneje, naturalna granica między Francją i Hiszpanią, łańcuch górski, trzeci co do wielkości zaraz po Alpach i górach Betyckich (również w Hiszpanii).  Dopiero po przekroczeniu granicy doszłam do wniosku, że... może to zabrzmi nieco "księżniczkowato", ale wszystko co widziałam wcześniej podczas tych wakacji, nagle wydało mi się całkiem nudne. Owszem, przeżycia były wspaniałe, ale nagle zaczęłam doceniać wakacje we Francji sprzed kilku lat, gdy droga do najbliższego sklepu ciągnęła się przez góry i tunele, a od morza dzieliło nas tylko pół godziny jazdy. Podobnie w Chorwacji połączenie gór i morza, robiło ogromne wrażenie. Zachodnia część Francji była urocza, ale na pewno nie była najpiękniejszym, co w życiu widziałam. A o Pirenejach dowiedziałam się dopiero podczas wakacji. Byłam całkiem dobra z geografii, ale jestem w szoku, że jakoś ten fakt przeoczyłam. Cóż, lepiej późno niż wcale, podróże mają nas w końcu czegoś uczyć ;) 

Kończąc moje opowieści z wakacji, mogę powiedzieć, że udało mi się odpocząć i naładować akumulatory. Takie niesamowite przygody, jak przejazd z Francji do Londynu czy też jednodniowa wycieczka do Hiszpanii, zdecydowanie urozmaiciły nasz urlop. W międzyczasie, na jednym z kempingów udało nam się zapoznać z pewnym Francuzem, który pomógł nam przestawić przyczepę. Rzadko widuje się takie interakcje. Ludzie pomagają sobie, jednak nie szukają już tak kontaktów, jak kiedyś. A ten chłopak, zaprosił nas na obiad, poczęstował nas winem, jak to we Francji bywa, przez kilka dni z rzędu spotykaliśmy się razem z nim i jego dziećmi, dla których jednego dnia smażyłam na kempingu naleśniki. Niby nic takiego, jak po sąsiedzku, ale kiedyś było to na porządku dziennym. A teraz robi się coraz bardziej "każdy sobie". Nie wiem, czy też to zauważyliście? 

Dziękuję za Wasze odwiedziny i komentarze i do następnego wpisu! ♥

Uściski, Kasia